മുനയുള്ള മൗനങ്ങള്‍

ഇരുമ്പ് ഇരുമ്പിലുരയുന്നത്..

കേള്‍ക്കാതെ പോകുന്ന മര്‍മ്മരം ..

ദാഹം മൂത്ത ചക്രങ്ങള്‍ കുടിച്ചു വറ്റിച്ച
ചുവന്ന നേര്‍ രേഖയുടെ ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന കണ്ണീര്‍ ചോല ..
കിടപ്പാടം വിറ്റിട്ടും കടം തീരാത്ത ഉച്ചക്ക്
മണ്ണ് തിന്ന് വയറ് നിറഞ്ഞവരുടെ ചിത്രത്തിനടിയില്‍
മഴയുടെ താരാട്ടുമായ് വന്ന മയക്കത്തിന്റെ അന്ത്യത്തില്‍
വേര്‍തിരിച്ചറിയുവാനാവാത്തൊരു സ്വപ്നത്തുണ്ട് ...

കോഴിക്കോട് റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷന്‍ .. സമയം രാവിലേ ആറു മണി ..
പുതുവര്‍ഷത്തിന്റെ ചൂരില്‍ നിറഞ്ഞാടിയ രാവുകള്‍ തളര്‍ത്തിയ ഞരമ്പുകളില്‍
പതിയേ ഉണരുന്ന പുലരീ , പ്ലാറ്റ്ഫോം നിറയേ പുണ്യവതിയായ മദര്‍ തെരേസയുടെ
കാരുണ്യസ്പര്‍ശമുള്ള വസ്ത്രങ്ങള്‍ പേറിയ കന്യാസ്ത്രീകള്‍ ..
ആറ് പതിനഞ്ചിന് പുറപ്പെടുന്ന ജനശതാബ്ദി പ്ലാറ്റ്ഫൊം രണ്ടില്‍
ചക്രവും പാളവും പ്രേമിച്ചു കിടക്കുന്നു ..ഡി ടുവില്‍ .. പന്ത്രണ്ടാം നമ്പര്‍ വിന്‍ഡോ
സീറ്റില്‍ എന്റെ ബാഗ് വയ്ക്കുമ്പോള്‍ ബോഗി തീര്‍ത്തും വിജനമായിരുന്നു ..
പതിനഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളില്‍ പതിയേ അനക്കം വച്ച ബോഗികള്‍ക്കൊപ്പം
ജനശതാബ്ദി എക്സ്പ്രസും കോഴിക്കോട് നഗരം വിട്ട് ഓടിത്തുടങ്ങി ..
ഓര്‍മകളുടെ തള്ളികയറ്റമാണ് ഓരോ ട്രെയിന്‍ യാത്രയും
പ്രത്യേകിച്ച് ഏകനായി യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള്‍ ...
തൊട്ടപ്പുറത്തുള്ള മുഖങ്ങളെ അവഗണിച്ച്
പുറം കാഴ്ചകളുടെ തെന്നിമറയലില്‍ മുഖം ചേര്‍ത്ത്
സുഖദമുള്ള മാനസികതലങ്ങളിലേക്ക് എത്തിപ്പെടുന്ന നിമിഷങ്ങള്‍ ..
കൈകളില്‍ സാറാ ജോസഫിന്റെ " ആതി " പാതി നിര്‍ത്തിയ നിലയില്‍
എന്റെ വിരല്‍ തുമ്പിനാല്‍ വേര്‍തിരിക്കപ്പെട്ട് നാണത്തോടെ ...

{ആതിയേ കുറിച്ച് രണ്ട് വാക്ക് പറയാതെ വയ്യ ..
ഇന്നിന്റെ മലിനമായ മനുഷ്യമനസ്സിന്റെ നേര്‍ മുഖം ..
ജലമെന്നത് എല്ലാത്തിന്റെയും ആദ്യവും അവസ്സാനവുമാകുമ്പോള്‍
ജലത്തിലൂടെ ജീവിച്ച് , മനോഹരമായ കാഴ്ച നല്‍കി ,പിന്നീട് അതിനു വേണ്ടി ,
പൊരുതുന്ന ഒരു കൂട്ടം നന്മയുള്ള മനസ്സുകളുടെ വരയാണ് " ആതി " } 

















വറ്റിയ പുഴയുടെ തേങ്ങലുമായീ , ഒട്ടിയ വയറിന്റെ ആന്തലുമായ്
താഴേ എന്റെ നിള ... തേങ്ങലടക്കാന്‍ മനസ്സ് തീരം തേടുമ്പോള്‍
നിളയുടെ മടിത്തട്ടെന്നെ മാടി വിളിക്കും , മുഖം വെള്ള മണലില്‍ അമര്‍ത്തീ
സന്ധ്യകാണുമ്പോള്‍ ഉതിരുന്ന കണ്ണുനീരിനെ നിള വന്ന് തലോടും ...
ഇന്ന് നിള കരയുന്നുണ്ട് എനിക്കോ നിങ്ങള്‍ക്കൊ തടുക്കാനാവാത്ത
കണ്ണിര്‍ച്ചാലുകള്‍ പൊഴിച്ച് .. എങ്കിലും ഭംഗി ചോരാതെ ന്റെ നിള ..
പാലത്തിന് മുകളിലൂടെ ജീവിതം പോലെ , വര്‍ഷം പോലെ
ഈ ഇരുമ്പ് ചക്രങ്ങള്‍ ഉരസി പാഞ്ഞ് പോകുമ്പോള്‍ ...................

വെള്ളക്കാരന്‍ എന്നു തോന്നിക്കുന്നൊരാള്‍ ട്രെയിനില്‍ പനയോല പോലത്തെ
ചൂല് കൊണ്ട് താഴെ വൃത്തിയാക്കുന്നു , വെളിയിലേക്ക് കണ്ണുകള്‍ പകുത്ത
എന്റെ എല്ലാ ശ്രദ്ധയും ഈ മനുഷ്യനിലേക്ക് മാറി വന്നു .. ഇയാള്‍ വിദേശിയാണോ ..?
ആവോ .. വസ്ത്രം വിദേശിയോട് സാമ്യമുള്ളത് ,
പക്ഷേ ഇനിയെന്തെങ്കിലും ജനതികമായ തകരാര്‍ ?
ഈ മനുഷ്യന് എന്തെങ്കിലും കൊടുക്കണമെന്ന് മനസ്സ് പറയുന്നു ..
അത്രക്ക് ആത്മാര്‍ത്ഥതയോടെ ആ മനുഷ്യന്‍ വൃത്തിയാക്കുന്നുണ്ട് ഒരോ മൂലയും ..
അവസ്സാനം പുറത്തേക്ക് തട്ടുന്ന എല്ലാ ആളുകളേയും കവച്ച് വച്ച് അദ്ധേഹം
പാള പോലത്തെ ഒന്നില്‍ എല്ലം പൊടിയും തട്ടിത്തൂത്ത് വാഷ് ബെയിസിനറ്റത്തെ കുപ്പയില്‍ ഇട്ടു ..
പിന്നെ ഒരൊരുത്തരുടെ അടുത്ത് ചെന്നു നില്‍ക്കുന്നു , മാന്യമായ് കൈകൂപ്പുന്നു ,
ഒരിക്കല്‍ പോലും കൈനീട്ടുന്നില്ല ആ മനുഷ്യന്‍ , മിക്കവരും കൊടുക്കുന്നുണ്ട് പൈസ ..
ഞാന്‍ പത്ത് രൂപ എടുത്ത് വച്ചു , പക്ഷേ എന്തൊ ആ മനുഷ്യന്‍ എന്റെ
അരികിലേക്ക് വന്നില്ല ,,കൊടുക്കാന്‍ മനസ്സ് പറഞ്ഞ ആളുകള്‍ക്ക് ,
ഒന്നും കൊടുക്കാതെ ആകുമ്പോള്‍ ആകെ അസ്വത്ഥമാകുംനാം ..
ഇനി ആ മനുഷ്യന് കൈകൂപ്പുവാന്‍ പാകത്തില്‍ ഞാനായിട്ടില്ല
എന്ന കാലത്തിന്റെ സത്യമാകാം ..വിളിച്ച് കൊടുക്കുവാന്‍ എനിക്കായതുമില്ല ,
ഞാന്‍ നോക്കി നില്‍ക്കേ അദ്ധെഹമെന്നില്‍ നിന്നും മറഞ്ഞു പോയി ..

" ജനശതാബ്ദീ " അതിന്റെ പരമാവധീ വേഗത കൈവരിച്ച് പായുന്നുണ്ട് ,
പ്രവാസത്തിലെ മഴത്തുള്ളി പോലെ വീണുകിട്ടുന്ന ഇടവേളകളില്‍ നാടണയുമ്പോള്‍
വിരളമായി കൈവരുന്ന ഒന്നാണ് ട്രെയിന്‍ യാത്രകള്‍ ..
പുറം കാഴ്ചകള്‍ക്കൊപ്പം മനസ്സ് പായുന്നത് അറിയുകയേ ഇല്ല ,
കൗമാരകാലത്തിന്റെ വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ ഓര്‍മകളായി വന്നു നിറയും , മുഖം ചുവക്കും ,
അധരം പതിയെ വിറകൊള്ളും , വിങ്ങും ...
നിന്റെ ഒരോ ചിന്തകളും എന്റെ ഫോണില്‍ കോളുകളാകുമ്പോളാണ്, മനസ്സ് മഴതൊടുന്നത് ..
തൊട്ടപ്പുറത്തെ സീറ്റിലെ കുറുമ്പി കോത അമ്മയുടെ മടിയില്‍ ഇരുന്ന് കുറുമ്പ് കുത്തുന്നുണ്ട്
ഹാന്‍ഡ് ബാഗ് തുറന്ന് ലിപ്സ്റ്റിക് എടുത്ത് അമ്മയുടെ ചുണ്ടില്‍ തേയ്ക്കുന്നുണ്ട് അവള്‍ ..
നാണവും , ദേഷ്യവും കൊണ്ട് ആ അമ്മ സഹികെടുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ ബാല്യം പ്രായത്തേ
ഭേദിച്ച് മനസ്സിലേക്കിരച്ച് കേറും , അമ്മിഞ്ഞ പാലു വന്നു നാവില്‍ തൊടും ..
ഇടക്ക് " ആതിയിലും " , ഇടക്ക് ആ കുറുമ്പിയില്‍ കണ്ണുകള്‍ പായ്ച്ച് ഞാന്‍ ..
ഒടുവില്‍ കുറുമ്പിയോട് ചോദിച്ചു മോളൂട്ടിയുടെ പേരന്താണ് .. " മെറിന്‍ " .......

ഷൊര്‍ണ്ണൂര്‍ വിട്ട് അധികമാകില്ല , നാവില്‍ കാപ്പിയുടെയും ,
ഉഴുന്ന് വടയുടെയും രുചി പതിയേ പതിയേ ഉള്ളിലേക്ക് വലിയുന്നുണ്ട് ,
ട്രെയിന്‍ വളരെ വേഗത കുറച്ച് നിര്‍ത്തുവാനായുന്ന മട്ടില്‍ ആയ്ക്കുന്നുണ്ട് ,
വെളിയിലേക്ക് നോക്കുമ്പോള്‍ ചെറിയൊരു മരത്തിന്റെ ചില്ലയില്‍ ഒരു മയില്‍ ..
ആദ്യമായാണ് ഒരു മയിലിനെ ട്രെയിന്‍ യാത്രയില്‍ കണ്ടു മുട്ടുന്നത്
തല തിരിച്ച് കുറെ നേരം നോക്കി അതിനെ , വണ്ടി പിന്നെയും മുന്നോട്ട് പോയി പതിയെ നിന്നൂ
സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തിയതല്ല , സിഗ്നല്‍ ശരിയാവത്തതിനാലാകാം , വെറുതേ പുറത്തേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു ..
തൊട്ടപ്പുറത്ത് വെറൊരു പാളവും കാണാം , എന്നിട്ടും എന്താണാവോ വണ്ടി നിര്‍ത്തിയത് ..
വരണ്ട മണ്ണിന്റെ വേവു കാണാം പുറത്ത് , ഒരു വലിയ തിട്ടക്കപ്പുറം പാടമാണെന്ന് തോന്നുന്നു ..

അഞ്ച്മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞിട്ടും ട്രെയിന്‍ അനങ്ങുന്നില്ല , അപ്പുറത്ത് കുറുമ്പിയുടെ
ചിണുങ്ങല്‍ കേള്‍ക്കാം നേരെ ഇപ്പുറത്തേ സീറ്റില്‍ സുമുഖനായൊരു
മുത്തശ്ശന്‍ നന്നായി ഉറങ്ങുന്നുണ്ട് ,മുഴുവനും നരച്ച താടിയും മുടിയുമെങ്കിലും ,
അതിനുമൊരു ചേലുണ്ട് , കുലീനത്വമുണ്ട്
പിന്നിലെ സീറ്റില്‍ നിന്നും രണ്ടു പേര്‍ എന്തോ ജോലി സംബന്ധമായ സംസാരത്തിലാണ്
പകുതി മലയാളവും ആംഗലേയവും കലര്‍ത്തിയ സംസാരം .. മുന്നിലേക്ക് നോക്കിയാല്‍
നീളത്തില്‍ കാണാം ട്രെയിനിന്റെ അങ്ങേ അറ്റം വരെ .. വീണ്ടും ആതിയിലേക്ക്
അതില്‍ നിന്നും കണ്ണുകള്‍ ഏതോ പ്രേരണയുടെ പുറത്തേറി വെളിയിലേക്ക് ..
കുറച്ചപ്പുറത്തായി നേരത്തെ കണ്ട തിട്ടകള്‍ കേറി ഒരു പെണ്‍കുട്ടി വരുന്നുണ്ട്
ഓറഞ്ച് നിറമുള്ള ചുരിദാറിട്ട് , വളരെ ഗൗരവത്തില്‍ മൊബൈലില്‍ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് ..
ഒരു പ്രത്യേക രീതിയുണ്ട് അവളുടെ സംസാര ചലനങ്ങളില്‍ , മുഖത്തേക്ക് പതിച്ച കണ്ണുകള്‍
എടുക്കുവാനാകാതെ ഞാന്‍ നോക്കി ഇരുന്നു , ഇരുനിറവും നിമിഷങ്ങളുടെ ഇടവേളകളില്‍
പലവിധ ഭാവങ്ങള്‍ കൈവരുന്ന മുഖവും .. താഴേക്ക് ഇറങ്ങി വന്ന് കാലുകള്‍ കൊണ്ട്
പച്ചിലച്ചെടികളെ തട്ടി അന്തമില്ലാത്ത സംസാരത്തിലാണ് അവള്‍ , ഒരു ട്രെയിന്‍ ഇപ്പുറത്ത് നിര്‍ത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ചിന്ത പോലും അവള്‍ക്കില്ലാത്ത പോലെ ,
കണ്ണുകള്‍ നിറയുന്നുണ്ടൊ ..? സംസാരം ഉച്ചത്തിലാകുന്നുണ്ടൊ .........

ഇരുമ്പ് ഇരുമ്പിലുയരുന്ന ശബ്ദം , വളരെ വേഗത്തില്‍ അടുത്ത് വരുന്നു ..
ഒന്നും ചെയ്യുവനാകുന്നതിന് മുന്നേ ഒരു ചെറു മര്‍മ്മരം കേട്ടു .. ചുവന്ന നിറത്തിന്റെ
ഒരു നുള്ള് വന്നെന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ വീണുവോ ..?അപ്പുറത്തിരുന്നവരുടെ അലര്‍ച്ച കേട്ടു ..
നിമിഷങ്ങളുടെ വ്യത്യാസത്തില്‍ കണ്ണില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന ആ ജീവനെ കൊരുത്ത് വളരെ വേഗത്തില്‍
ഓടി മറഞ്ഞ ആ ഇരുമ്പ് വണ്ടിയോടു എന്താണപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ തോന്നിയത് ..
മനസ്സെന്നത് കൈമോശം വന്ന പോലെ , എന്റെ ട്രെയിന്‍ ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെ
നീങ്ങിത്തുടങ്ങി...... കണ്ണില്‍ മയിലിനെ കൊണ്ടു തന്ന നിമിഷങ്ങള്‍ ..
കൗതുകത്തിന്റെ ആ പെണ്‍പൂവിലേക്ക് നോക്കുവാന്‍ എന്തിന് കാലമെന്നെ
അനുവദിച്ചുവോ ആവോ .....ഉത്തരമില്ലാത്ത ചോദ്യം , സ്വയം ഒടുങ്ങിയതെന്ന്
പിറകില്‍ നിന്നുള്ള വിശകലനങ്ങള്‍ , വല്ലാതെ മനം പുരട്ടുന്നു ,
ശര്‍ദ്ദിക്കുവാന്‍ വരുന്ന പോലെ ...

ഒന്നിലും അടയിരിക്കുവാനാകാതെ മനസ്സ് എങ്ങോട്ടോ പായുന്നു ..
ഏതോ സ്റ്റേഷനില്‍ " മെറിന്‍ " ഇറങ്ങി പോയി .. ചിലതിങ്ങനെയാണ് പലവിധ
ചോദ്യങ്ങള്‍ മനസ്സിനെ മഥിക്കും , പല രീതികളില്‍ ഉത്തരങ്ങള്‍ മുന്നിലെത്തും
ഒന്നു പോലും മനസ്സിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തില്ല ..
നൂറോളം ജീവന്റെ തുടിപ്പുകള്‍ ആഴം കവര്‍ന്ന അഷ്ടമുടി കായലിന്റെ
മുകളിലൂടെ മനസ്സോ ഹൃദയമോ ഇല്ലാത്ത ആ ഇരുമ്പ് ചക്രങ്ങള്‍ ഉരസി പായുന്നു ..
ഇനിയങ്ങോട്ട് ഗൃഹാതുരമായ ചില കാഴ്ചകളുടെ തുരുത്തുകളാണ് ..
പെറ്റമ്മയുടെ തലോടല്‍ പോലെ വന്നു നിറയുന്ന ഉപ്പുവെള്ളതിന്റെ കാറ്റ്
വലിഞ്ഞ് മുറുകിയ മുഖവും മനസ്സുമായി തലസ്ഥാനനഗരിയില്‍ എത്തുമ്പോള്‍
കെട്ടിപ്പിടിച്ചു മടിയിലുറങ്ങുവാന്‍ അമ്മയെ തേടുകയായിരുന്നു ഉള്ളം ...

ഇന്ന് ഫെബ്രുവരി മൂന്ന് , മാധ്യമം പത്രത്തിലെ ഒരു വാര്‍ത്ത മനസ്സില്‍
ആ പെണ്‍കുട്ടിയെ വീണ്ടും കൂട്ടികൊണ്ട് വന്നു , പ്രവാസത്തിന്റെ വിരഹ വേവില്‍ ..
എന്റെ മഴയേയും , മകളേയും പിരിഞ്ഞ കടുത്ത യാന്ത്രികതകളില്‍
മറന്നു തുടങ്ങിയ ആ മുഖം വീണ്ടും മുന്നിലെത്തിയപ്പോള്‍ ,
തലങ്ങള്‍ ഒന്നു മാറുവനാണ് " മുഖപ്പുസ്തകത്തില്‍ "ഒന്നെത്തി നോക്കിയത് ..
അവിടെ കണ്ടൊരു ചിത്രം കരള്‍ പറിച്ചെറിയിച്ചു ..

(ഈ ചിത്രത്തിന്റെ പിന്നിലുള്ള
നേരുകളില്‍ എനിക്ക് പരിമിതമായ
അറിവേ ഉള്ളൂ , മിഴികളിലുടക്കിയത് നേരായീ പകര്‍ത്തിയെന്നു മാത്രം )










മനുഷ്യനില്‍ ഇത്രയും ക്രൂരതകള്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നു എന്നത് ഞെട്ടിക്കുന്ന ഒന്നു തന്നെ ..
ബീഹാറിലെ ഭഗല്പൂരില്‍ ഒരു സ്ത്രീയെ ക്രൂരമായ ലൈംഗിക പീഡനത്തിന് ശേഷം
കെട്ടി തൂക്കി കൊന്നൊരു ചിത്രം , താഴേക്കിടയിലുള്ള ആ സ്ത്രീയോടുള്ള ഈ ക്രൂരത
മാധ്യമങ്ങളോ , ജനങ്ങളോ കണ്ടില്ലെന്ന് പരിതപിക്കുന്ന ഒരു അഭിഭാഷകന്റെ
കുറിപ്പോടു കൂടിയ ചിത്രം ..പ്രതികരിക്കുന്നതിനും , നമ്മുക്ക് ജാതിയും മതവും ,
പണവും അന്തസുമൊക്കെയുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു ..
ആ ശരീരം കാണുമ്പോള്‍ അറിയാം , ജീവിതത്തോട് പടവെട്ടി പോരാടിയ
ഒരു പാവം സ്ത്രീയുടേത് പോലെ ..അതിലും കാമത്തിന്റെ കണ്ണുകള്‍ കാണാന്‍
കഴിഞ്ഞ മനുഷ്യനെന്ന ദൈവത്തിന്റെ ഉത്തമ സൃഷ്ട്ടി ..

ആസുര താളം തിമിര്‍ക്കുന്നു ഹൃദയത്തില്‍ ..
ആരോ നിശബ്ദമൊരു നോവായി നിറയുന്നു ,
നെഞ്ചില്‍ ആഴ്ന്നമരുന്നു മുനയുള്ള മൗനങ്ങള്‍
ആര്‍ദ്രമൊരു വാക്കിന്റെ വേര്‍പാട് നുരയുന്നു ..
പ്രീയതരം വാക്കിന്റെ വേനല്‍ മഴത്തുള്ളി
ഒടുവിലെത്തുന്നതും നോറ്റ് പാഴ്സ്മൃതികളില്‍
കാത്തിരിപ്പൊറ്റക്ക് കാതോര്‍ത്തിരിക്കുന്നു
കാതിരിപ്പൊറ്റക്ക് കണ്‍പാര്‍ത്തിരിക്കുന്നു ((എം കെ ))