കണ്ണാ ....
അഗതികള്‍ നിറയും നിന്‍ സവിധത്തില്‍
സ്വര്‍ണ്ണവിഭൂഷിതര്‍ കേഴും നിന്‍ തിരുമുന്നില്‍
ഏകനായി അലയും ഞാനൊരുനാള്‍
അരികിലായി കേട്ടു നിന്‍ മുരളീരവം
തിരുമുഖം പാര്‍ക്കുവാന്‍ വന്നയെന്‍
മുഖമൊന്നു കണ്ട്തും ....
നിന്‍ഭക്തര്‍ തന്‍ കരങ്ങള്‍ വേഗത്തില്‍ ചലിച്ചതും
ഭക്തസാന്ദ്രമെന്‍ വരികളെന്നൊതി -
കരങ്ങളില്‍ താളപിടിച്ചവര്‍
അതെ കരങ്ങളാല്‍ എന്നെ തടഞ്ഞ് നിര്‍ത്തുന്നു ..
കണ്ണാ നിനക്കില്ലാതൊരു അയിത്തമെന്തെന്നറിഞ്ഞില്ല
ഹിന്ദുവല്ലതൊരു ദേഹവും അണയരുതെന്ന -
വരികളും എന്‍ കാഴ്ചയില്‍ പതിഞ്ഞീല്ല
എത്ര കാലം നിനക്കായി ഏകിയ ഈ നാദം
ഒരുവേള തിരുമുന്നില്‍ അര്‍പ്പിക്കുക എന്‍ സ്വപ്നം ..
ഈ ദാസന്റെ സ്വര രാഗങ്ങള്‍ കര്‍ണ്ണങ്ങളില്‍
നിറഞ്ഞിട്ടും എന്തേ ഉണരാത്തു ...കണ്ണാ
നീ വെറും ശിലയായ് ഉറഞ്ഞുവോ ...
ജന്മകൊണ്ട് ഹൈന്ദവനല്ല ഞാന്‍
കര്‍മ്മം കൊണ്ട് നിന്നെ സ്തുതികുമ്പൊള്‍
എന്‍ നാദതിനില്ലാത്ത അയിത്തമെന്‍ ദേഹതിനെങ്ങനെ കണ്ണാ ...
നിന്നിലര്‍പ്പിക്കുന്ന കനകവും , പൂക്കളും
കുന്നുകൂടുന്ന കടലാസ് മൂല്യങ്ങളും
കട്ട് മുടിക്കുന്ന കപടതോഴരും
നിന്‍ നാമത്തേ വിറ്റ് മദിക്കുന്ന ദുസ്ത്ഥിതി
ഇതിനൊന്നുമേ ഇല്ലാത്ത തീണ്ടലും
കണ്ടു നീ എന്തേ നിര്‍ജീവമായിരിപ്പൂ
മനസ്സില്‍ വിശ്വാസ്സമായി നിറയുമ്പൊള്‍
ഓടിയെത്തുന്ന ആശ്വാസമാണ് നീ
കണ്ണാ നിന്നെ പഴിച്ചിട്ടെന്തു ഗുണം
നാലമ്പലതിനുള്ളില്‍ നിന്നെ തളച്ചിരിക്കുന്നല്ലൊ സത്യം
ദൂരെ ഞാന്‍ കൈകൂപ്പി നില്‍ക്കുന്നു ഭവാന്‍
തിരികെ മടങ്ങുന്നു മനസ്സില്‍ നിന്നെയും പേറീ
ഒരു തേങ്ങലില്‍ നിന്റെ ദുര്‍ വിധിയും
മറുകാഴ്ചയില്‍ ഈ ലോകമെന്‍ മുന്നില്‍-
നിന്റെ നാലമ്പലമൊഴികേ .......
ദാസേട്ടാ പൊറുക്കുക..... രേഖകളില്‍ ഞാനുമൊരു ഹൈന്ദവന്‍ .......
