ആര്‍ദ്രത വറ്റിയ അത്താണികള്‍ ..

നോക്കൂ വില്ഫ്രഡ് ആകാശം നിറയേ പൂത്ത് നില്‍ക്കുന്ന നക്ഷ്ത്രങ്ങളെ  .......

നീ കൂടെയുള്ളപ്പോള്‍ വിണ്ണിന് ഭംഗി കൂടുന്നു, എത്ര കാലമായി അതവിടെ മിനുങ്ങി നില്‍ക്കുന്നുണ്ടാവാമല്ലേ  എത്ര ജീവിതങ്ങള്‍ കണ്ടു കാണുമവര്‍...ഈ ഭൂമിയില്‍ എന്നോ  , അല്ലെങ്കില്‍ ഭൂമിയുണ്ടായത് തൊട്ടേ  മിന്നി മിനുങ്ങുന്ന ദൈവത്തിന്റെ മിന്നാമിന്നികള്‍ .. ഈ ലോകത്തിന്റെ അരുതായ്മകളും , കുളിരിന്റെ മഞ്ഞിന്‍ പുതപ്പും  , ഉരുകുന്ന വേവിന്‍ തിളപ്പും കണ്ടും കേട്ടുമെത്രകാലം .. പഴമയും പുതുമയും ഉള്‍ക്കൊണ്ട്  അന്നുമിന്നും മിനുങ്ങുന്നവര്‍ , എത്രയോ  വട്ടം പ്രണയാദ്ര കണ്ണുകളില്‍ വിരുന്നായി ഇരുന്നവര്‍ , മരണത്തിന്റെ തണുത്ത കരങ്ങളെ ആകാശത്ത് തിളക്കമോടെ വിരിയിച്ചവര്‍ ... ഇന്നും ആദ്യ തിളക്കത്തിന്റെ മനോഹാരിതയോടെ ........

വില്ഫ്രഡ് നീയെന്താണ് ഒന്നും മിണ്ടാതെ നില്‍ക്കുന്നത് ?

ആനീ , നിന്റെ പിന്നില്‍ നിന്ന് അരയില്‍ കൈകള്‍ കോര്‍ത്ത് കഴുത്തിന് പിന്നില്‍ ചുണ്ടുകള്‍ ചേര്‍ത്ത് , നിന്റെ അധരങ്ങളുടെ ചലനം കവിളില്‍ വന്നു പതിക്കുന്നതും നോക്കി , നിന്റെ നക്ഷ്ത്രങ്ങളെ നോക്കി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്തു മിണ്ടുവനാണ് ....... ആനീ ,.. യൂ ആര്‍ മൈ സോള്‍ .. ചുണ്ടില്‍ ചേര്‍ക്കുന്ന ഈ വൈനിന്റെ നിറവാര്‍ന്ന രുചിയുണ്ട് നിനക്ക് ..

വില്ഫ്രഡ് . യൂ ..

മേടചൂടില്‍ എങ്ങോ  നിന്ന് പാറി വന്നൊരു കാറ്റ് . പേരറിയുവാന്‍ വയ്യാത്ത സുഗന്ധവും പേറി മുറിയിലേക്ക് കടക്കുമ്പോള്‍ , തന്റെ പാതയില്‍ കുറുകേ നിന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ താളുകളെ  മറിച്ച് വായനയില്‍ മുഴുകിയിരുന്ന കിഷോറിന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിച്ചിരിക്കുന്നു , പതിയെ പുസ്തകം കിടക്കിയിലേക്ക് വച്ച് ആനിയുടേയും വില്ഫ്രഡിന്റെയും ലോകത്തൂന്ന് താല്‍ക്കാലിക വിരാമം ..... പ്രണയമേറുന്ന വരികള്‍ വായിക്കേണ്ട സമയമൊന്നുമല്ലെങ്കില്‍ കൂടി , മനസ്സിനെ  ആര്‍ദ്രമക്കാന്‍ ചിലപ്പോള്‍ ചില വരികളിലൂടെയുള്ള കാഴ്ചകള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞേക്കും ,   വിയര്‍ത്തിരിക്കുന്നു കഴുത്ത് നന്നായി , ഇത്തവണ ചൂട് കനത്തിട്ടുണ്ട് .. പാതി തുറന്ന ജനല്പാളികളിലൂടെ നോക്കുമ്പോള്‍ ആകാശത്തിന്റെ ഒരു തുണ്ട് കാണാം .. ആനിയുടെ നക്ഷ്ത്രങ്ങള്‍ പുഞ്ചിരി പൊഴിച്ച് തിളങ്ങുന്നുണ്ട് .. രണ്ട് ദിവസ്സം കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍ വര്‍ഷങ്ങളായി മനസ്സില്‍ കൊണ്ട് നടക്കുന്നൊരു ആഗ്രഹം സഫലികരിക്കപ്പെടുകയാണ്, പല പ്രമുഖരും  വരാമെന്ന് വാക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് , എല്ലാ തിരക്കില്‍ നിന്നും രണ്ട് ദിവസ്സത്തേക്ക്  ചുരമേറി വരുന്ന കാറ്റ് കൊണ്ട് ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നത് മനസ്സ് ആകെ കൈവിട്ട് പോകുമെന്ന അവ്സ്ത്ഥയിലാണ് .. നാളെ മടങ്ങണം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്നേ എന്റെ അച്ഛന്‍ എനിക്കായി തന്ന ഈ റെസ്റ്റ് ഹൗസ് വിട്ടിട്ട് .. ഒന്ന് വലിക്കുവാന്‍ തോന്നുന്നുണ്ട് , അടിവാരത്തൂന്ന് കുടിച്ച കടുപ്പമുള്ള ചായയുടെ ചവര്‍പ്പ് നാവിലുണ്ട് , ബാല്‍ക്കണിയിലേക്ക് തുറക്കുന്ന സ്ലൈഡര്‍ ഡോര്‍ തള്ളി മാറ്റുമ്പോള്‍ അകത്തേക്ക് വരാന്‍ കാത്ത് നിന്ന പോലെ ഇളം ചൂട് കാറ്റ് മുഖത്തേക്ക് വന്ന് തട്ടിയത് മുന്നത്തെ പോലെ , അറിയപ്പെടാത്ത ചുരത്തിലെവിടെയോ പൂത്ത പൂവിന്റെ പ്രണയവും കൊണ്ടായിരുന്നു .. ചുണ്ടില്‍ ചേര്‍ത്ത് വച്ച സിഗാറിന്റെ പുക, വളയങ്ങള്‍ പോലെ മുകളിലേക്ക് പൊന്തുമ്പോള്‍ ഓര്‍മകള്‍ വല്ലാതെ വന്നു മുറിപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു ..

പഠന കാലത്ത് അമ്മയില്ലാത്തതിന്റെ വിടവ് നികത്തി കൊണ്ടാണ് അവള്‍ അരികത്ത് വന്നത് , അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു അവളെനിക്ക് , കരുതലും വാല്‍സല്യവും നിറച്ച് , എത്ര കണ്ണിരിന്റെ ചിന്തകളേയും നെറ്റിയില്‍ ഒരു സ്പര്‍ശനത്തിലൂടെ ഒഴിവാക്കി എന്നിലേക്ക് വളര്‍ന്ന് വന്നവള്‍ , കൂട്ടുകാര്‍ പലവട്ടം പറഞ്ഞിരുന്നു , നിന്നെ അവള്‍ ചൂഷണം ചെയ്യുകയാണെന്ന് , പാവപെട്ട വീട്ടിലേ കുട്ടിയെന്ന സഹാതാപത്തിനപ്പുറം എനിക്കവള്‍ ജീവിതമായി മാറി , എന്നിലേക്ക് ഞാന്‍ പോലും അറിയാതെ കടന്ന് വന്ന് , അവസ്സാനം എനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ജീവിച്ച , എന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു മുറിപ്പാട് പോലും വീഴാതിരിക്കുവാന്‍ വീണ്ടുമൊരു ഇണയെ  പോലും വേണ്ടാന്ന് വച്ച എന്റെ അച്ഛനെ വരെ എന്നില്‍ നിന്നും പറിച്ചെറിയുവാന്‍ അവള്‍ക്കായി , എല്ലാം സ്വന്തം മകനായി കരുതി വച്ച ആ സാധു മനുഷ്യന്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുവോ അതൊ മരിച്ചുവോ എന്നറിയാതെ ഈ മകന്‍ ഇന്നും മരിച്ച് ജീവിക്കുന്നു ,, ചിലത് തെറ്റാണ് , നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ വന്നു പോകുന്നത് , ആ സമയത്ത് എത്ര ആലോചിച്ചാലും ഇന്നിന്റെ തെറ്റുകള്‍ അന്നിന്റെ ശരികളാകും .. ചെയ്തു പോയ പാതകങ്ങള്‍ക്ക് മാപ്പ് തരില്ല കാലവും , പിതൃക്കളും , ന്റെ അമ്മ പോലും .. തലയണമന്ത്രത്തിന്റെ കുരുക്കില്‍ പെട്ട് ഇറക്കി വിട്ടപ്പോള്‍ , ഒന്നും ഉരിയാടാതെ ഒരു വാക്ക് മറുത്ത് പറയാതെ ഇട്ടിരുന്ന വസ്ത്രം മാത്രം കൊണ്ട് പടിയിറങ്ങി പോയ  നന്മയുള്ളൊരു മനുഷ്യന്‍  .. ആ മനസ്സിന് വേണ്ടിയാണ് ഇത് ,  പ്രായശ്ചിമെന്നൊ എനിക്കുള്ള സമാധാനമെന്നോ  ഒക്കെ പറയാവുന്ന ഈ നീക്കം എത്രയോ കാലമായി മനസ്സില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒന്നാണ് രണ്ടു  ദിവസ്സം കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍ നേരാകുന്നത് , ഈ റെസ്റ്റ് ഹൗസിന് അച്ഛന്‍ നല്‍കിയ പേരാണ് , അതിനും ഇട്ടിരിക്കുന്നത്


" പീസ് സ്പെയിസ്" അശരണ്ര്ക്കായുള്ള ഒരു മഞ്ഞിന്‍ കണം , ഒറ്റപ്പെട്ട് പോകുന്ന വൃദ്ധ ജനങ്ങളെ കണ്ടെത്തുവാന്‍ സര്‍ക്കാറിന്റെ സഹായത്തോടെ  ഒരു കമ്മറ്റി തന്നെ രൂപവല്‍ക്കരിച്ച് , പതിനാലു ജില്ലകളിലും ഓഫീസ് തുറന്ന് , അര്‍ഹരായവര്‍ക്ക് പൂര്‍ണമായ സൗജന്യ താമസവും ഭക്ഷണവും  സ്നേഹവും നല്‍കാന്‍ ഒട്ടേറെ നല്ല മനസ്സുകളെ കൂടെ കൂട്ടി , മനസ്സ് നിറച്ചു  വച്ചൊരു കാല്‍ വെയ്പ്പായിരുന്നു അത് , പ്രാവര്‍ത്തികമാകുമോ എന്ന ശങ്ക വല്ലാതെ പലപ്പൊഴും   ഉണ്ടായപ്പൊഴും ശക്തമായ പിന്തുണയുമായി നിന്ന നല്ല കൂട്ടുകാരായിരുന്നു അന്നിന്റെ ശക്തി , അന്നും കോടതികളിലൂടെ സ്ത്രീ സ്വാന്തന്ത്ര്യത്തിന്റെ അലകള്‍ ഉയര്‍ത്തി എന്നെ തളര്‍ത്താന്‍ അവളെപ്പോഴും  മുന്നില്‍ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു .. പുരുഷനും , അവന്റെ വേദനകളും എന്നും മറയപ്പെട്ട് കിടക്കുന്നതാണ് .. ഹൃദയം ചിതറി തെറിക്കുമ്പോഴും  മിഴികള്‍ തിളങ്ങും , ഒന്നുറക്കെ  കരഞ്ഞാല്‍ പോലും മിഴി നിറയാതെ ചുവക്കും .. കെട്ടി നില്‍ക്കുന്ന നോവിന്റെ മഴയെ ഏതു കാറ്റിന്റെ കൈകളാണ് ഒന്നു താഴേക്ക് പൊഴിക്കുക .. എന്നിട്ടും പുരുഷന്‍ അധമനാണ് , കാമാന്ധതയില്‍ സ്വന്തം മകളെ വരെ ശാരീരികമായി സമീപിക്കുന്നവന്‍ .. എല്ലാം ദൈവപാത്ര സൃഷ്ടികളിലും ന്യൂനതകള്‍ കാണാം , സാഹചര്യങ്ങള്‍ അവരെ വഴിതിരിച്ച് വിടാം , ആണും പെണ്ണും അതില്‍  ഭാഗഭാക്കുകളാകാം  എങ്കിലും ചില ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉത്തരം കിട്ടാതെ നില നില്‍ക്കുന്നുണ്ട് ??

ചുരമിറങ്ങുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ തെളിഞ്ഞ് നിന്നത് ഒറ്റപ്പെട്ട് പോകുന്ന അച്ഛന്മാരുടെയും , അമ്മമാരുടെയും മുഖത്ത് തെളിയുന്ന സ്നേഹപ്രതീക്ഷയുടെ പുഞ്ചിരികളായിരുന്നു , എപ്പൊഴും ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചിരുന്നു കുട്ടിക്കാലത്ത് തൊട്ടെ , എങ്ങനെയാണ് ഈ പാവം വൃദ്ധരോട് ക്രൂരത കാണിക്കുവാന്‍ സ്വന്തം മക്കള്‍ക്ക് ആകുന്നതെന്ന് , ആ ഞാന്‍ തന്നെ അതില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ട് പോയത് കാലത്തിന്റെ കണക്ക് കളികളാകാം , അല്ല എന്തിന് ന്യായികരണങ്ങള്‍ , തെറ്റ് എന്റേതു  തന്നെ .. ആ തെറ്റിന് ഇനിയെന്താണ് ഞാന്‍ ചെയ്ത് തരേണ്ടത് ...? എവിടെയാണ് എന്നില്‍ നിന്നടര്‍ന്ന് പോയ എന്റെ അച്ഛന്‍ ? എന്നെപ്പോലെ ഏതെലുമൊരു മകന്‍ ആ മനുഷ്യന് തുണയാകുമായിരിക്കുമല്ലെ ..? ആഗ്രഹങ്ങളും , മാനസിക സമാധാനങ്ങള്‍ നേടുന്നതും ഒക്കെ ആ ഒരു മനുഷ്യന്റെ സമ്പാദ്യമെന്നത് എന്നെ ഇടക്ക് കുത്തി നോവിക്കാറുണ്ട് , സ്വന്തം അച്ഛന്റെ അല്ലെ, അത് മകന് തന്നെയല്ലെ  , പിന്നെ നിനകെന്തിന്റെ വിഷമമാണെന്ന് ചോദിക്കുന്നവരോട് , അങ്ങോട്ട്‌  ചോദിക്കുന്നൊരു  ചോദ്യവുമുണ്ട് . മകന്‍ എന്ന ഒരു പേരു പോലും എനിക്ക് യോജിക്കുന്നുവോ എന്ന്.. എന്നെ കടന്ന് പോയ വെള്ള കാറില്‍ മൂന്ന് കുട്ടികളും അച്ചനും അമ്മയും , അങ്ങൊട്ടും ഇങ്ങൊട്ടും ചൂടിനെ  വകഞ്ഞ് ഐസ്ക്രീം നുണഞ്ഞ് , നാളെ ഈ മൂന്ന് മക്കളുടെ ഏതെലുമൊരു കാറില്‍ ആ രണ്ടു മനസ്സുകള്‍ക്ക് സീറ്റ് ഉണ്ടാകുമോ ആവോ ?

കടലിലേക്ക് കയറി നില്‍ക്കുന്ന നടപ്പാതകളും , വരി വരിയായ് മരങ്ങളോടൊപ്പം  നിറയുന്ന മര ബഞ്ചുകളും ഉള്‍പ്പെട്ട പിറക് വശത്തേ പാര്‍ക്ക് പോലത്തെ സ്ഥലമാണ് നമ്മുടെ പീസ് സ്പേയിസിന്റെ എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ള എറ്റം ഇഷ്ടമായ ഇടം .  മദര്‍ തെരേസയുടെ നിറവാര്‍ന്ന പുഞ്ചിരിക്കുന്നൊരു എണ്ണഛായ ചിത്രമാണ് ആദ്യം തന്നെ കണ്‍ മുന്നിലേക്ക് നിറഞ്ഞ് നില്‍ക്കുന്നത് , ഒറ്റപ്പെടുന്നവരെ കണ്ടെത്താന്‍ അധികം അലയേണ്ട കാര്യം നമ്മുടെ നാട്ടിലില്ലാത്തതിനാല്‍ ഉള്‍കൊള്ളാവുന്നതിലും അധികം മനസ്സുകളാണ് സ്നേഹത്തണലില്‍ ചേക്കേറാന്‍ എത്തി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നത് , എന്ത് വൃത്തിയായിട്ടാണ് അധികം വരുമാനമില്ലാത്ത ഈ പ്രവൃര്‍ത്തിയോട് എന്റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്നത് .. നന്മ അസ്തമിച്ചു എന്നു നാമൊക്കെ മുറവിളി കൂട്ടുമ്പൊഴും ചിലരൊക്കെ ഇങ്ങനെയുമുണ്ടല്ലെ , പക്ഷേ ഇതേ  അളവില്‍ അതു തുടരുന്നുവോ എന്നത് തന്നെയാണ് പ്രധാനം , എന്റെ കരവും മനസ്സും എത്തേണ്ടതും അവിടെയാണ് , തുടക്കമല്ല എന്റെ വിഷയം, . ഇതിനെ മുറിയാതെ കൊണ്ടു നടത്താനുള്ള ശക്തിയാണ് സംഭരിക്കേണ്ടത് ..

നിറഞ്ഞു പെയ്യുന്ന വേനല്‍ മഴ , കാലുകള്‍ തളര്‍ന്ന് പോയ അച്ഛന്‍  മഴ കാണാന്‍ , നനയാന്‍ വല്ലാണ്ട് മോഹം ,, അത് അച്ഛാ .. ഈ മരുന്നൊക്കെ കഴിക്കുന്ന സമയത്ത് അതു വേണോ , മഴ നനഞ്ഞ് വല്ലതും വന്നാല്‍ ... നിനക്ക് പറ്റുമോ അതു പറ .. നീയുള്ളപ്പോള്‍ എനിക്കെന്തിന്റെ പേടിയാ മോനേ .. നീ എന്നെ ഒന്നു വീല്‍ചെയറില്‍ പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോകൂ , നില്‍ക്ക് കുടയെടുക്കട്ടെ എങ്കില്‍ ... കുടയിലേക്ക് വീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികള്‍ തെറിച്ച് പുറത്തേക്ക് വീഴുന്നുണ്ട് , പുതിയ കുടയെന്ന് ഓര്‍മിപ്പിക്കും വിധം മഴത്തുള്ളികള്‍ ഒരടുപ്പം കാണിക്കാതെ തെന്നി മാറുന്നുണ്ട് . അച്ഛന് മുന്നിലെക്ക് കുട നീട്ടി കൊടുക്കുമ്പോള്‍ എന്നെ നനക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു മഴ , സത്യത്തില്‍ ഞാനും മഴ നനഞ്ഞിട്ടൊരുപാട് ആയിരിക്കുന്നു എന്നോര്‍മ തന്നെ അപ്പോഴാണ് ഉണ്ടായത് .. എന്റെ നൂറില്‍ പരം അച്ഛന്മാരില്‍ ഒരാള്‍ , ആര്‍ക്കും പേരില്ല ഇവിടെ അമ്മയും അച്ഛനും അപ്പുപ്പനും അമ്മുമ്മയും മാത്രം .. നിറഞ്ഞു പെയ്യുന്ന വേനല്‍ മഴകള്‍ക്ക് നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയും , ഇടക്ക് മണ്ണിലേക്ക് അയക്കുന്ന മിന്നല്പിണരുകളില്‍ പേടിച്ച് മാറത്തേക്ക് അണയുന്ന മുഖവുമായി  ഞങ്ങളൊരുപാട് പേര്‍ .. വിതക്കുന്നതും കൊയ്യുന്നതും സ്നേഹം മാത്രം , മനസ്സ് സമാധാനത്തിന്റെ തേരിലൂടെ പതിയെ നീങ്ങി തുടങ്ങുന്നു , മണ്ണില്‍ ഒരു തേരുരുള്‍ പാട് പോലും വീഴ്ത്താതെ ദിനങ്ങള്‍ ജീവിക്കുന്നതിന്റെ തെളിവ് നല്‍കി മുന്നിലൂടെ , പൂര്‍ണ സംതൃപ്തിയോടെ  നിറഞ്ഞ് പൊഴിയുന്നു . രണ്ടു മാസം കൊണ്ട് വളരെ വിശാലമായൊരു പച്ചക്കറിത്തോട്ടം  വളര്‍ന്നു വന്നിരിക്കുന്നു , ഭക്ഷണത്തിനുള്ള വകകള്‍ ഇനിയുള്ള മാസങ്ങളില്‍ അതില്‍ നിന്നു തന്നെ കണ്ടെത്താം എന്നത് തുടര്‍ യാത്രക്ക് പ്രചോദനമേകുന്നു കൂടെ വരുമാനത്തിന്റെ സമൃദ്ധമായ മറ്റ് പല ചിന്തകള്‍ ഉണര്‍ന്ന് വരുന്നു ..വാര്‍ദ്ധക്യം കടന്നാക്രമിച്ചെങ്കിലും  ചെറുപ്പം സൂക്ഷിക്കുന്ന മനസ്സുകളുടെ ഉടമകള്‍ തന്നെയീ നന്മയുള്ള ഹൃദയങ്ങള്‍ ..പുതിയ അഥിതികളുടെ ഒഴുക്കും സമൃദ്ധമായി തന്നെയുണ്ട് , പുതിയ സ്നേഹഹൃദയങ്ങളള്‍ക്ക് വേണ്ടി  ആഴ്ചയില്‍ ഒരു " ഫ്രഷേര്‍സ് " പാര്‍ട്ടിയുണ്ട് ഞങ്ങള്‍ക്ക് .. പാട്ടും ആട്ടവുമൊക്കെയായ് , എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ , അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ പലതും ഇവിടെന്ന് കിട്ടുന്നു , ഇവിടെ ഉറങ്ങി ഇവിടെ ഉണര്‍ന്ന് അര്‍ത്ഥമുള്ള ദിവസ്സങ്ങളിലൂടെ ..

വരഷകാലം വരുവാനിനി അധിക സമയമില്ല..! വേലിപ്പടര്‍പ്പിലൂടെ , കടല്‍ പാലത്തിനു മുകളിലൂടെ , മരങ്ങളില്‍, മനസ്സില്‍ വര്‍ഷകാലത്തിന്റെ നിറഞ്ഞ തുള്ളികള്‍ ... അണമുറിയാത്ത പുലരി മഴകള്‍ . ഒന്നു തെളിഞ്ഞെന്നു വരുത്തി പുറത്തേക്കിറക്കി നനക്കുന്ന മഴ കുറുമ്പി . ആദ്യ വിഷാദമേഘങ്ങള്‍ കാത്ത് വച്ച് പെയ്യിച്ച വര്‍ഷകാലം , നമ്മുടെ കൂട്ടത്തിലെ  ഒരച്ഛന്റെ വിയോഗം . ഞാന്‍ എത്തും മുന്നേ , എന്നെ കാണാന്‍ ആശിച്ചിരുന്ന ആ അച്ഛനെ അവസ്സാനം ഒന്നു കരം ചേര്‍ക്കാന്‍ കഴിയാതെ പോയത് കാലം പലതും എനിക്കായിട്ട് കാത്ത് വച്ചിരുന്നത് കൊണ്ടാകാം . മരണവാര്‍ത്ത പത്രതാളുകളില്‍ കൊടുത്തിട്ടും ഒരു ദിവസ്സം കാത്തിട്ടും ആരും വന്നിരുന്നില്ല , അന്ത്യകര്‍മ്മങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ കടലിനോട് ചേര്‍ന്ന സഥലത്ത് തന്നെ നടന്നു . "എടാ കിഷോറെ എനിക്കൊരു ഉപ്പിലിട്ട നെല്ലിക്ക കൊണ്ട്  തരുമോ  നീ "എന്നെപ്പൊഴും ചോദിക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ "പ്രഷറച്ഛന്‍ ".. ബി പി കൂടില്ലേ അച്ഛന്‍കുട്ടാ ന്ന് ചോദിക്കുമ്പൊഴും , ഇടക്ക്  എത്തിച്ച് കൊടുത്തിരുന്നു ഞാനത് .. അതു കൊണ്ടാകാം , ആ അച്ഛനെ മൂടിയ മണ്ണിന് മുകളില്‍ ഒരു നെല്ലിമര തൈയാണ് നട്ടത് ... ഓരോ  മഴയത്തും അതില്‍ നിന്നടര്‍ന്നു വീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികളില്‍ ആ ആത്മാവ് മുക്തി നേടട്ടേ ..!

രാത്രി മഴയില്‍ മണ്ണ് തണുത്ത് കുതിര്‍ന്നിരിക്കുന്നു , വില്‍ഫ്രെടിനേയും  ആനിയേയും അന്ന് മടക്കി വച്ചതാണ് .. താളുകള്‍ പതിയെ തുറക്കുമ്പോള്‍ അന്ന് ചുരത്തില്‍ നിന്നുള്ള പൂവിന്‍ പ്രണയമുള്ള ചുടുകാറ്റ് തങ്ങി നില്പ്പുണ്ട് , ഈ നനുത്ത അന്തരീക്ഷത്തിലും വരികളില്‍ ചൂട് തളം കെട്ടി കിടക്കുന്നു, മടക്കി വച്ച  താളുകള്‍ നേരെയാക്കുമ്പോള്‍ , പതിഞ്ഞ മഴ നനഞ്ഞ മണി ശബ്ദം , അതു തുടര്‍ച്ചയായ് കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട് , ജനല്‍ തുറന്നപ്പോള്‍  മഴയും കാറ്റും പ്രണയസല്ലാപത്തിലൂടെ എങ്ങും ചിതറി തെറിക്കുന്നു .. ഇത്തിരി ദൂരെയായ് ഗേറ്റില്‍ ആരോ  നില്‍ക്കുന്നുണ്ട് . മതിലിനു മുകളിലെ ഒറ്റലൈറ്റില്‍ നിന്നും പാറി വീഴുന്ന വെളിച്ചത്തില്‍ ഒരു കാവി മുണ്ട് മാത്രം കാണാം .. ഉള്‍വിളിയോടെയാണ് ശങ്കരേട്ടനെ വിളിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ മഴയത്തേക്കിറങ്ങി ചെന്നത് .ഇരുമ്പ് കമ്പികള്‍ക്കിടയിലൂടെ വേഗത്തില്‍ ഉതിര്‍ന്ന് വീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികള്‍ .. ക്ലീന്‍ ഷേവ് ചെയ്തൊരു മനുഷ്യന്‍ , നെറ്റിയിലെ  ചന്ദനത്തൊടൊപ്പം ചേര്‍ന്ന കുങ്കുമം പടര്‍ന്നിരിക്കുന്നു , അധികമായില്ല മഴ നനയാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ടെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് , അവസ്സാനത്തെ ബസ്സില്‍ വന്നതാകും .. കണ്ണുകള്‍ തമ്മില്‍ കൊരുത്തത് , ശക്തമായ മഴപ്പെയ്ത്തിലും അന്യോന്യം നോക്കി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ . എന്നെ തേടി വന്ന ആ മനസ്സിന് എന്റെ ഉളിലോടുന്ന രക്തത്തിന്റെ  അതേ  ചൂര് ... ആ വാര്‍ദ്ധക്യ മേനിയെ  മാറൊടണക്കുമ്പോള്‍ മഴ തോര്‍ന്ന് തുടങ്ങിയിരുന്നു , വിണ്ണില്‍ ന്റെ അമ്മനക്ഷ്ത്രം കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നും തെളിഞ്ഞു പുഞ്ചിരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു .....!

(ചിത്രത്തിന് കടപ്പാട് , ഗൂഗിളില്‍ നിന്നും തന്ന കൂട്ടുകാരിക്ക് }